KOCATEPE'DE SON GECE,<br>ZOR GECE…

25 Ağus­tos'u 26 Ağus­tos'a bağ­la­yan gece…
Önün­de düş­man, ar­ka­sın­da mil­let…
Cep­he­ye mermi ta­şı­yan ka­dın­lar…
Evde kalan yetim ço­cuk­lar…
Dü­şü­nün; ya Ana­do­lu'dan sö­kü­lüp atı­la­cak­sın ya da büyük bir dev­let ku­ra­cak­sın.
Bu ne büyük bir im­ti­han!
Dü­şü­nün Baş­ko­mu­tan'ın om­zun­da­ki yükü…
Her insan ta­şı­ya­bi­lir mi ki bunu?
Sa­de­ce Mus­ta­fa Kemal taşır.
Ve Ko­ca­te­pe'de son gece…
Baş­ko­mu­tan Mus­ta­fa Kemal ça­dı­rın­da dü­şün­ce­li…
Ama bir o kadar da ka­rar­lı:
"Yarın öğ­le­den sonra Afyon'da ola­ca­ğız" diyor.
Bu duy­gu­lar­la alaca ka­ran­lık­ta ha­re­ke­te geçti.
Yü­rü­dü düş­man üs­tü­ne.
Yendi mil­le­tin makus ta­li­hi­ni.
Bugün 10 Kasım… Ulu Önder Mus­ta­fa Kemal Ata­türk'ün ölü­mü­nün 83. Yıl­dö­nü­mü…
Öm­rü­nün her anı dolu dolu geçen, sa­yı­sız sa­va­şa ko­mu­tan­lık yapan ve bun­la­rın hep­si­ni za­fer­le so­nuç­lan­dı­ran, çağ­daş me­de­ni­ye­ti ya­ka­la­mak için bir­çok ye­ni­li­ğe imza atan eşsiz bir kah­ra­man…
Yap­tık­la­rıy­la uzun, yıl ola­rak belki de kısa bir ömür…
Bu ömür için­de bir­bi­rin­den zor geçen gün­ler, ge­ce­ler…
O, Türk Mil­le­ti­nin ön­de­riy­di.
O, ça­ğı­nın da­hi­siy­di.
O, bir çift­çi­nin ya­nın­da çift­çi, hal­kın so­run­la­rı­nı din­ler­ken içten ve sı­ra­dan bir insan gi­biy­di.
O, To­ros­lar­da ke­çi­si­ni ot­la­tan bir Yörük için öz­gür­lü­ğün sem­bo­lü…
O, git­ti­ği her vi­la­yet­te, ilk zi­ya­re­ti­ni okul­la­ra ya­pa­rak öğ­ren­ci­le­re ve öğ­ret­men­le­re ver­di­ği de­ğe­ri gös­te­ren bir li­der­di.
O, aynı za­man­da Hin­dis­tan'dan Af­ri­ka'ya kadar olan mil­let­ler için de ba­ğım­sız­lı­ğın ön­de­riy­di.
Hin­dis­tan Par­la­men­to Heyet Baş­ka­nı şöyle de­miş­tir:
"Ata­türk, yal­nız Türk Mil­le­ti'nin değil, öz­gür­lü­ğü uğ­ru­na sa­va­şan bütün mil­let­le­rin ön­de­ri­dir."
O, fikir, ideal ve eser­le­riy­le ba­ğım­sız­lı­ğı­mız­dan ta­ri­hi­mi­ze, di­li­miz­den sa­na­tı­mı­za ve ben­li­ği­mi­ze kadar en ger­çek fi­kir­ler­le ara­mız­da her zaman ya­şa­yan bir ön­der­dir.
Onun aziz ha­tı­ra­sı önün­de bir kere daha say­gıy­la eği­li­yo­rum.
Ne Mutlu Tür­küm Di­ye­ne!

Orjinal Habere Git