ESKİ ADETLER BÖYLEYDİ, ŞİMDİKİLER İSE HEP ÜZÜNTÜ VERİCİ

Örf ve adet­ler çok eski za­man­lar­dan beri top­lum için­de kabul gör­müş ya­zı­sız ku­ral­lar­dır. Halk di­lin­de ge­le­nek ve gö­re­nek ola­rak da bi­li­nen bu kav­ram­lar, ya­şa­dı­ğı top­lu­mun özel­lik­le­ri­ni yan­sı­tır.
Ne­sil­den nesle ak­ta­rı­lan adet­le­ri­miz da­hi­lin­de saygı duy­mak, hoş­gö­rü, an­la­yış, ahlak, yaşam tarzı gibi ma­ne­vi duy­gu­lar yer alır. Örf ve adet­le­ri­mi­zi bir­bi­rin­den ayı­ran nokta; örf, top­lu­mun ge­ne­li­ni oluş­tu­ran bi­rey­le­rin be­ra­ber­ce uy­duk­la­rı ku­ral­lar ve alış­kan­lık­lar iken adet, top­lu­mu oluş­tu­ran bi­rey­le­rin yaşam tarz­la­rı­nın çevre fak­tör­le­ri ile oluş­ma­sı­dır. Bir bi­ri­ne hi­tap­lar çok ede­biy­di.
Genç er­kek­ler if­fet­li, kız­lar haya sa­hi­bi idi.
Ni­ne­ler ve de­de­ler, huzur evine ve­ril­mez­di.
Bi­la­kis, huzur on­la­rın du­ala­rın­da ara­nır­dı.
Sof­ra­ya baba otur­ma­dan, kimse otur­maz­dı.
Ka­dın­lar ko­ca­la­rı­na aş­ki­tom değil, bey derdi.
Ço­cuk­lar ba­ba­la­rı­na ba­biş­ko değil, ba­ba­cı­ğım derdi.
Evde kü­çük­le­rin değil, bü­yük­le­rin sözü ge­çer­di.
Çocuk ho­ca­ya ve­ri­lir­ken, "Eti senin ke­mi­ği benim." de­nir­di.
Her yerde bü­yük­ler sa­yı­lır, kü­çük­ler se­vi­lir­di.
Sonra hür­ri­yet de­di­ler, bun­la­rı ve aile­yi yok et­ti­ler.